Ironman Maastricht 2016

selectie uit de foto’s van Kim van ’t Verlaat

Een week na Rotterdam ging weer een schare supporters op pad, nu naar Maastricht om de deelnemers aan de Ironman aan te moedigen. Van de TVS-ers was Michel de snelste zwemmer, Delphin de snelste fietser en Virgill de snelste loper.

Alles voor die VIER woorden die je zo graag wilt horen.

Vorig jaar augustus besloten om een echt sportjaar te gaan doen en ingeschreven voor Ironman Maastricht. Gelukkig kreeg ik Theo Jansen ook zo gek en konden we de trainingen samen doen.
In juli heel veel getraind en ons daarbij regelmatig afgevraagd of het echt nog wel leuk was. Beloftes als we terug zijn is er cola of ijs of (nog beter) de bank. Aan die weken met zware trainingen kwam toch een eind.
Maandag voor de wedstrijd met Theo en Anette naar Bemelen vertrokken waar wij de week voor de grote dag zouden verblijven. Prachtige locatie direct onder aan de Bemelerberg. Mijn gebruikelijke invulling van een vrije dag (vooral in Limburg) is bewegen en nu moest er getaperd worden. Valt niet mee, maar twee dikke boeken hebben de tijd voorbij laten gaan.
Vrijdag een scheurtje in de nieuwe band ontdekt. Geen risico, dus nieuwe band erom. Schakelen ging daarna niet meer zo lekker, nog even naar de fietsenservice op het parc ferme. Niks aan de hand, man draaide aan wat schroefjes en schakelen ging weer als een zonnetje. Dan maar inleveren dat ding Zaterdag kreeg ik te horen dat mijn vader, mijn grootste supporter niet kon komen.
Dat viel tegen. Ik maakte me zorgen om hem.,

4:30 uur wekker gaat, direct wakker na een rusteloze nacht. RACE DAY. Proberen een ontbijt naar binnen te werken, waar je nog niet heel veel trek in hebt, maar grootste deel van de overnight oats ging erin. Keer of 10 naar het toilet en dan op naar het parc fermé.
Bidons op de fiets, reepjes erin, banden oppompen en dan vertrouwen dat het goed is.
Uiteraard in de rij voor de toiletten. Iedereen is zenuwachtig, dus dat was wel even wachten. Met een knul uit Engeland de tijd staan te verkletsen.
Wetsuit aan, body glide vergeten, maar mocht ik lenen van de Amerikaanse naast me. Nog even zitten kletsen, wetsuit weer uit, weer naar het toilet. Ging lekker zo.
Nog even een groepsfoto van de TVS-deelnemers.
7 uur, start van de pro’s en 10 minuten later mochten de overige deelnemers op volgorde van verwachtte zwemtijd van start. Mijn normale zwemtijd ligt op anderhalf uur, dus ik startte vrijwel achteraan, maar stond gezellig met Edwin van Straten te kletsen die veel buitenwatertrainingen had gedaan met Theo en mij.
Van de eerdere zwemtrainingen in de Maas wist ik dat het eerste stuk lastiger zou zijn. De stroming ging daar een andere kant op dan ik moest. Ondanks de rollende start toch nog best veel last gehad van armen en benen van andere deelnemers. Maar dat hoort bij het spelletje. Na 1.7 km even het water uit om over de mat te lopen zodat ze weten dat je echt niks afgesneden hebt en terug. Nu met de stroming mee. Jeetje wat ging dat lekker. 3,8 km was zo voorbij.
Bij het verlaten van het water heel veel bekenden gezien. Wat is dat leuk. TVS-supporter, familie, vrienden. Een warm onthaal. Maar goed het is niet de bedoeling om daar lang van te genieten want er moesten nog twee onderdelen afgevinkt worden.
Een lang parc fermé en geen talent voor snelle wissels, maar uiteindelijk toch bij mijn fiets gekomen. Dit keer stonden er nog meer dan gebruikelijk. Voordeel van zo’n groot evenement.
Wegen voor je afgezet. Geen geklungel bij verkeerslichten, geen fietspad, gewoon op de weg. Wat is dat fijn. Even een stukje langs het industrie gebied, dan door een woonwijk op weg naar een mooi park. En na 10 km, wist ik het, daar ga je de hoek om en komt de Geulhemmerberg. Snel naar het Micky Mouse verzet, waarom zwaar trappen als je voldoende versnellingen hebt. Bleek nu veel makkelijker dan in de trainingen. Een weekje rust doet wonderen met het lijf. Zes kilometer later de Bemelenberg, waar een hoop TVS’ers zich hadden opgesteld. Bedankt allemaal. Geeft moed om richting de volgende te gaan.
Maar eerst nog richting Moergestel. De mevrouw van camping Riva waar wij met Hemelvaart al een paar keer verbleven zat gezellig aan te kant aan te moedigen en herkende me zeker en vast.
Heuvel af, op naar de Hallembaye. Een heuvel die deze ronde best nog meeviel en toen lekker hard weer naar beneden. Hoek om en toen vooral wat landwegen die niet als heuvel benoemd werden door de organisatie, maar zeker niet allemaal als glooiend betiteld kunnen worden. Focus op de weg houden want in Belgie kijken ze niet op een gaatje meer of minder in het wegdek en betonplaten vergen ook wat meer aandacht dan ons heerlijke vlakke asfalt.
Op een punt waar ik hen niet verwachtte stond mijn familie in de regen. Hartstikke lief en motiverend.
Het begon ook nog even te spetteren, en bij de organisatie had de gevaarlijke oversteek opgelost middels een brug. Was kort maar steil en ik nam een flinke aanzet. Had toen nog niet in de gaten dat de brug van hout was, wat maar goed ook was anders had ik dat vast niet gedurfd. Heelhuids naar boven gekomen en weer terug. Op weg richting Bilzen. Zou daar heel gezellig kunnen zijn, maar met regen snap ik dat de terrassen niet vol met enthousiastelingen staan.
Op naar het Albert-kanaal. Beste fietspad van België, hardstikke vlak dus een kilometer of 7 liggen in je stuur. Daarna de brug over (familie stond daar weer) en terug op weg naar Maastricht. En dan door het centrum. Keien zijn niet heel erg lekker op de fiets. Niet langzaam en niet hard, maar als je harder fiets ben je er eerder van af. Gelukkig stond de TVS-delegatie te gebaren dat ik moest afremmen. In de bocht waren al veel mensen onderuit gegaan omdat de regen de boel glad had gemaakt. Gered van een valpartij door TVS.
Tweede rondje in. Zelfde rondje als de eerste behalve dat het allemaal iets langer duurde en Arie Van Der Kuil en Bert Bosch voor de Bemelerberg er voor mij stonden om mijn eigen sportvoeding aan te reiken en op de kiek te zetten. In Belgie werd het heel donker en er kwam een partij wind. Wilde over de houten brug zijn voordat de regen zou losbarsten. Is gelukt, daarna werden de deuren van bovenaf opengezet. Heel even, maar lang genoeg om flink af te koelen.
Na 7 uur en 5 minuten ook de tweede ronde uitgereden. Fietsonderdeel kon ook worden afgevinkt. Alleen nog maar de marathon.
Tweede wissel ging iets minder langzaam dan de eerste, maar niet gehaast. Schone sokken aan, schoenen, eerst maar alvast een gelletje en op weg naar de St. Pietersberg. Puur genieten, niet omdat het zo lekker aanvoelt die eerste paar kilometers, maar gewoon omdat het zo gezellig was.
De Sint Pietersberg is kort maar best steil. Hartslag schoot omhoog, maar toen was ik wel boven. Geen vioolmuziek gehoord, dus ik denk dat Andre op vakantie was.
Stukkie verder stonden Mariska Van Der Marel, Remi van der Marel, Aglaia Hage, Petra en Sylvia Verdam er weer. Hele slimme plek, want ik maakte daar een lusje van 3 kilometer en kwam via de andere kant van de weg weer langs hen.
Daar zag ik Theo Jansen die ook op weg was op zijn eerste elastiekje te gaan halen.
Richting centrum en daar was het leuk. Iedereen was enthousiast en ik kreeg mijn rode elastiekje.
Ik had me voorgenomen om 3 gelletjes per uur te nemen zoals Eric van der Linden me had geadviseerd. Dus om de verzorgingspost één ongeveer. Was een goed voornemen, maar na een half uur begon ik pas aan de eerste. Het is niet vies, ook niet echt een traktatie. Maar in de wetenschap dat de dag nog lang niet voorbij was, in ieder geval ieder uur 2 gelletjes genomen. Arie Van Der Kuil stond er met nieuwe gelletjes voor de volgende ronde. Heel fijn dat je ze niet allemaal zelf hoeft mee te sjouwen voor de hele marathon en toch het merk kan nemen wat jij graag wilt.
Tweede rondje ging ook soepel al had ik me voorgenomen dat ik in ronde drie best de St Pietersberg op mocht wandelen. Willeke van der Zand gezien die het plezier er ook in hield, Sebastiaan Gesquiêrre die ging finishen, Peter Verhelst en uiteraard Theo Jansen weer op hetzelfde stuk.
De derde ronde werd al minder leuk 😉 en ging ook wat langzamer maar ik liep nog vrij veel. Eric stond te wachten en we kletsten wat. Er waren al 17 van de 21 tritrackers gefinisht. Mooi resultaat en de overige 4 gingen ook goed. Ik zei dat ik me nog prima voelde en meende dat ook.
En toen kwam de laatste ronde. Aai, kilometertijden gingen oplopen. Was dribbelen, maar een beetje wandelaar zou sneller zijn. Maar ik mocht niet te veel wandelen van mezelf anders had ik de, inmiddels opgeschoven grens van 5:30 voor de marathon niet gehaald. Duurde steeds langer voordat ik de moed vond om na een verzorgingspost weer te gaan dribbelen. Bij de familie aangekomen zei ik dat de lol er nu toch echt wel af was, maar wat motiverende opmerkingen van Petra en Remi brachten me weer geestelijk in het juiste spoor. Tempo ging niet hoger, maar mentaal ging het weer.
En dan beland je toch bij de 40 km en is het nog maar 2 kilometer voor de finish. Moment van triomf.
Langs de menigte is puur genieten, geen last meer van pijntjes, alleen nog de mensen die allemaal zo met je meeleven en je naar de finish blazen.
En dan de rode loper, Ruud die de woorden zegt die bijna iedere triatleet wil horen:
YOU ARE AN IRONMAN
Wat zijn die laatste meters emotioneel. Komt natuurlijk ook dat je helemaal kuis versleten bent, maar in die paar meter gaat er van alles door je heen. De zwaarste wedstrijd die ik tot nu toe gedaan heb, maar de allermooiste. De trainingen, de pijn: Het was het allemaal waard.

– Silvia van Schaick

IRONMAN Maastricht 2016! Een heel lang verhaal en lange weg ernaar toe..
De dag waar ik naar toe leefde en 3 maanden keihard voor getraind heb. Do whatever it takes. Omdat het niet zomaar iets is achter elkaar 3,8k zwemmen 180,2K fietsen en 42,2K hardlopen heb ik onze vriendin en top triatleet Concetta om hulp gevraagd aangezien zij ook het schema voor de halve Ironman van Amanda had gemaakt. Dus zo werd zij mijn trainer/coach gedurende mijn trainingen. In het schema wat ik kreeg moest ik toch het 1 en ander schuiven en was het vaak puzzelen hoe en wat en wanneer ik wat kon doen vanwege mijn zoontje Noxx die ik ook om het weekend heb en elke woensdag. Ik wilde niet dat hij er last van zou hebben en mijn volledige aandacht kreeg als hij er was. Gelukkig zijn ze op mijn werk ook heel meegaand en mocht ik vanwege mijn trainingen en rekening houdend met Noxx zelf mijn tijden bepalen zodat ik kon trainen zolang ik maar mijn 40 uur maakte Nedcargo bedankt daarvoor. En mijn vriendin Amanda doet zelf ook aan triathlon dus die begrijpt hoe het is dus die heeft mij mijn gang laten gaan wat de trainingen betreft ?..

Dan is de dag daar 4 uur de wekker wakker worden eten en laatste spullen pakken om vervolgens om 5:45 naar buiten te gaan naar het Parc Fermé laatste check van de spullen op de fiets en in de transition baggs geen weg terug meer. Wetsuit aan laatste aanwijzingen van mijn coachie nog even met iedereen een knuffel kus en succes wensen en aansluiten bij de rollende start. Gelukkig staan we met de meeste bekende bij elkaar in de rij te wachten op de start wat wel fijn was iedereen was daarom vrij relaxt en werd er hier en daar een lolletje getrapt. 7 uur het start schot eerst de pro’s dan wij de age groupers eerder voordat wij in het water liggen zijn wij een half uur verder. Daar ga ik het water in 3,8K zwemmen niet mijn sterkste punt maar begint al goed mijn bril beslaat gelijk ik zie niks geen paniek gewoon even stoppen bril los wat water erin en eruit bril op en weer gaan. Zwemmen ging het eerste stuk moeizaam hier en daar wat vechten met andere atleten en toch wel kleine golven en tegen stroming. Op de helft 1,9K keren en weer terug dat ging een stuk makkelijker omdat nu alles mee was en stap dus uiteindelijk uit het water na 1:22:17 uit het water tevreden nu naar T1 wisselen naar het fietsen rustig de tijd genomen zodat alles goed zat en even een snelle plas pauze. En daar ga ik op de fiets ik voelde mij goed gelijk begonnen met mijzelf te verzorgen wat eten en drinken wat ik gedurende heel de weg gedaan heb zoals ik dat ook met mijn lange duur trainingen geoefend had. Plan was om 10-15 slagen onder mijn omslag punt te fietsen maar na de eerste klim voelde ik dat het dan wel zwaar zou worden als ik dat zou doen dus besloten om een tandje rustiger te fietsen om mijn benen te sparen voor de marathon. Maar ook door het weer een keiharde regenbui en wind moest ik ook rustiger aan doen en wat voorzichtiger. Maar wat geweldig was dat ook overal op het fietsparcours geweldig support was van vrienden en mijn club TVS90. Het fietsen ging daarom ook wel snel voorbij na 6:02:11 van de fiets af door naar T2 wisselen naar het lopen ook weer rustig de tijd genomen zodat alles goed zat en door het loopparcours op maar eerst weer een plaspauze … Het lopen waren 4 rondes van 10K omdat je dan elke keer langs de supporters kwam waar je een enorme energie boost van kreeg en ook weer overal oranje TVS90 supporters geweldig. Het lopen ging goed ik ging als een malle zoals sommige mensen achteraf tegen mij zeiden ik voelde mij ook goed alleen de 3e ronde begonnen mijn benen wel echt pijn te doen. Ik dacht ook dat ik de laatste ronde veel verval zou krijgen maar dat viel uiteindelijk mee omdat ik mij goed verzorgd had bij elke drank/eet post kon ik die laatste ronde ook doorhalen op het tempo wat ik liep. En ja hoor het einde was in zicht door luid gejuich en geklap kom ik dichterbij de finish even mijn vriendin Amanda een knuffel en een kus en daar is uiteindelijk de kreet van Ruud de Haan na een marathon van 3:54:02 VIRGILL YOU ARE A IRONMAN en finish met een eindtijd van 11:27:44 dik tevreden en voldaan.

Het doel was vooral finishen. Maar als subtijd en als alles volgens plan zou gaan moest rond de 12 uur lukken. Mijn trainer/coach Concetta zei VERDEEL EN HEERS en het resultaat was daar. BEDANKT COACHIE en gefeliciteerd met je zelf behaalde 3e plaats!

Dit alles was mogelijk door mijn vriendin Amanda Kolijn waarvan ik de inschrijving als cadeau heb gehad voor mijn verjaardag bedankt lieve schat voor alles ik hou van jou ❤️! En uiteraard wil ik alle mensen bedanken waar ik mee getraind heb en voor alle support en meeleven van iedereen mijn weg hiernaartoe en ook TVS90 wat een geweldige club!!
En ik vergat eigenlijk nog iemand te bedanken Cathy de Vogel voor het masseren en behandelen van mijn benen tijdens mijn trainingen. Zeker een aanrader als masseuse!!

THANKS!!!!!

– Virgill Mighorst

Eindelijk was het zover! Na maanden van training ging het gebeuren. De start van de Ironman Maastricht! 3,8km zwemmen – 180km fietsen – 42km hardlopen.

Mede door mijn fanatieke vrienden besloot ik om me in te schrijven voor deze race. Veel mensen verklaren je voor gek maar ik wilde dit gewoon minimaal 1x gaan meemaken. Onder begeleiding van Edo van der Meer

Race Day!!!
Na een te korte nacht ging helaas het wekkertje om 04:00 uur. Hup opstaan en voorbereiden op de race. We sliepen met z’n 5-en op 1 kamer dus de sfeer zat er gelijk goed in. Virgill had wat moeite met opstaan… Amanda sprong uit bed en gooide af en toe een boterham met pasta mijn kant op… Cathy was Cathy en Wesley was gewoon lekker relaxed.

Eenmaal klaar vertrokken we richting Parc Ferme om nog de laatste dingetjes te controleren bij de fiets om vervolgens richting start te vertrekken. Nog een laatste knuffel van onze supporters en daar gingen we dan! Gelukkig stonden we met veel bekenden bij elkaar in het startvak. Dat zorgde toch wel voor een ontspannen sfeer. Langzaam liepen we naar voren om ons richting het water te begeven. Vlak voordat we het water in gingen stonden er veel TVS-ers klaar om ons allen nog succes te wensen. Met de lippenstift van Danielle Vitscher op m’n wangen sprong ik vervolgens het water in.

Doel was om ontspannen te zwemmen en me te richten op 1:20:00. Halverwege merkte in dat m’n horloge van streek was. Geen probleem….doorzwemmen en die tijd zien we aan het eind wel. Uiteindelijk kwam ik na 1:19:43 uit het water. Tot zover mooi op schema zou je zeggen.

Nu snel naar het Parc Ferme om de fiets te pakken. Ik besloot om niet gelijk volle bak te starten. Even m’n hartslag een klein beetje laten zakken, goed drinken en daarna gas erop! Fietsen ging heerlijk. Planning was circa 6 uur over de 180km doen. Ook langs het fietsparcours stonden gelukkig veel toeschouwers! Zo stonden Angela & Amanda bij de Bemelerberg, stonden Amanda & Cathy op de Hallembaye met een spandoek. Iets met een belly. Ook Wesley, Robert & Edo stonden hier! Bij Bilzen zag ik Paul en Dave boven aan de brug staan! Kort hierna stonden Kim, Carla & Joyce. In Maastricht zelf stonden wederom een hoop TVS-ers. Zelfs om iedereen te waarschuwen voor een gevaarlijke bocht. Thnx Danielle, Karl & Jeroen. Na de eerste ronde van 90km voelde ik me sterk. Benen voelden goed dus ik dacht bij mezelf…kom maar op met de volgende 90km!

Door de hoeveelheid regen die onderweg gevallen was werd het parcours er niet beter op. Veel atleten reden lek of gingen onderuit. Belangrijk was dus om geconcentreerd te blijven rijden. Na de 2e ronde van 90km kwam ik terug in Maastricht. Totale fietstijd 5:57:21! Wederom mooi op schema.

Eenmaal in de wisselzone dacht ik bij mezelf…dit moet goedkomen. Lopen is normaliter m’n sterkste onderdeel. De eerste ronde van 10km liep ik heerlijk. Ik liep lekker constant en ik voelde me goed. Terug in het centrum stonden familie en vrienden me aan te moedigen. Een heerlijk gevoel als je weet dat er mensen op je staan te wachten! BAM dacht ik….eerste ronde gehad…nog 3 te gaan.

Halverwege ronde 2 kwam ik in de problemen. Bij ca. 16km werd ik ineens misselijk en moest ik overgeven. Waar kwam dit nou weer vandaan? Gevolg was dat m’n energie weg was. Tempo zakte ver in en ik kon het tempo uit ronde 1 niet meer halen. Edo rende vervolgens een stukje met me mee en wees me erop dat ik goed moest blijven drinken. Denk niet aan de tijd zeiden we nog tegen elkaar! Finishen was doel 1! Opgeven was geen optie!

Ik liep dus 2,5 ronden echt van post naar post. Drinken en proberen te eten. Langzaam begon ik de kilometers af te tellen. In ronde 3&4 fietsen m’n broer en overbuurman Dave van punt naar punt om me aan te moedigen en ze bleven maar roepen dat ik door moest gaan. Langzaam werd de energie steeds minder en de misselijkheid erger. Maar ik moest door…ik was er bijna!

Eenmaal in ronde 4 wist ik het zeker….ik ga finishen. Ik loop het centrum van Maastricht in waar ik het geluid van de speakers al kon horen. Nog 1 laatste bocht en daar zitten alle TVS-ers! Nog even een high-five met Sebas en daar ging ik…..het tapijt op voor de laatste meters. Ruud de Haan spreekt vervolgens de woorden waar ik zo naar uit keek….Peter YOU ARE AN IRONMAN!!

Met m’n handen in de lucht loop ik door de finish…ik draai me om nog even oogcontact met Sebas te maken en besef me dat ik zojuist de IRONMAN volbracht heb!

Al mijn familie & vrienden en iedereen die ik vergeten ben in dit bericht wil bedanken voor de support tijdens deze dag!!

Team Hope!! Robert de Korte, Delphin Kruithof Kremer, Sebastiaan Gesquiêrre, Virgill Mighorst, Wesley Schol, Wesley Bouman, Angela Krijgsman, Amanda Kolijn, Peter Verhelst & inmiddels toch ook wel Cathy de Vogel!

– Peter Verhelst

Wordt toch wakker met een dubbel gevoel over gisteren…..mijn tweede hele triathlon, de ironman Maastricht 2016. Vorig jaar was alles nieuw, bijzonder….en was ik zo trots dat ik bewezen had dat ik hiertoe in staat was…..tijd onbelangrijk. Het enthousiasme van te voren was dit jaar allemaal toch wat minder. Op de dag zelf was dat enthousiasme snel terug. Met een tvs support crew van tegen de 20 man/vrouw verspreid over het parcours blijf je zelfs lachen als de pijn ondraaglijk wordt. Dat was de dag ervoor ook al bij de Ironkids…..Glenn vond die support zo leuk.
En als je na 3,8 zwemmen bijna 6 minuten sneller bent in vergelijking met vorig jaar en ook met fietsen 10 minuten sneller bent en van jezelf weet dat het laatste onderdeel je beste onderdeel is dan gloort er hoop op een tijd onder de 11:15.
Maar juist bij dat laatste onderdeel ging het mis. De eerste loopronde liep ik qua tijd prima…….4:57 min. per km en de hartslag was in orde. Maar ik voelde al wat pijntjes in mijn rechterknie en linkerenkel waar ik een beetje doorheen was gegaan toen ik bij het zwemonderdeel halverwege even uit het water moest. Maar belangrijker……ik voelde mij slapjes, lamlendig en had buikkrampen. Misschien ben ik toch te lang bezig met wisselen waardoor mijn lichaam teveel afkoelt (en tijdens het fietsen was het met enkele stortbuien soms flink koud geweest en was het erg glibberig op het parcours).
De snelheid ging flink naar beneden, kon mijzelf wel aanzetten om te blijven dribbelen en pas halverwege de laatste loopronde na heel veel cola kreeg ik mijn loopbenen weer een beetje terug. Uiteindelijk toch 15 min. sneller in vergelijking met vorig jaar dus nu toch een voorzichtige glimlach. Alle andere tvs finishers…jammer dat ik niet iedereen gesproken heb achteraf…maar bij deze gefeliciteerd met jullie geweldige prestatie.

– Edwin van Straten

Dit was de dag dat ik mijn eerste hele triathlon ging doen.
3,8 km zwemmen,180 km fietsen en 42,2 km lopen.
05:00 uur de wekker gaat af een beetje zenuwachtig sta ik op. Even een paar broodje jam naar binnen werken, aankleden en op naar de start. Nog 1 x naar mijn fiets om alles te controleren, wetsuit aan en klaar gaan staan in het startvak. 07:00 uur start van de pro-mannen. We staan nog een beetje te dollen en langzaam aan stromen we door naar de start. Wat een mensen staan er overal om ons aan te moedigen. Het is 07:45 daar sta ik dan nu gaat het echt beginnen en spring het water in. Wel fijn als je bril goed sluit, de eerste 500 meter water in m’n bril en dat is best vervelend. Bril iets strakker gezet en toen was het goed. Het zwemmen ging goed niet opgeblazen en een prima tijd 1:10:18 uur. Rustig de wisselzone in om me klaar te maken voor de 180 km fietsen. Het parcours dat ik al een paar keer had verkend en dus bijna uit me hoofd kon. Ik wist precies hoelang de heuveltjes duurde en hoe hard ik hier kon rijden zonder me op te blazen. Onderweg veel val partijen gezien na de regenval. Na 5:48:01 uur konden we beginnen aan de marathon en het enige wat telde was rustig aanlopen. Doel 4:18:00 uur te lopen. De voorbereiding was alles behalve goed verlopen, niks kunnen lopen in de voorbereiding door blessure. 4 rondes van iets meer dan 10 km. Goed eten en drinken en de ene voet voor de andere voet zetten. Eerste ronde voelde me goed geen last. Tweede ronde voelde me nog steeds goed, ga ik het dan toch redden….. Derde ronde voelde me super, begin iets te versnellen en omdat moment denk ik doe toch maar rustig aan. Ronde 4 gaat in en het besef dat ik hem uit gaat lopen voelde zo goed. En dan na 11:30:00 uur loop ik de stad in waar het wemelt van de supporters, wat een geweldig gevoel om naar de finish te lopen. Even genieten, en supporters bedanken en dan finishen in 11:31:09 uur.

– Wesley Schol

Finish van de IRONMAN MAASTRICHT.. Wat een belevenis!! Zwemmen ging super.. 1:06.. Fietsen was zwaar.. Veel regen.. Glad.. Zware bergen.. 5:37 over gedaan.. Lopen waren de benen heel moe.. Laatste 10 km alleen maar kramp! 4:17 over gedaan.. Totale eindtijd 11:08.. Niet wat ik van tevoren wilde maar meer dan tevreden!! Heel mooi evenement!! Even klaar mee nu.. Iedereen bedankt voor de goede zorgen en de leuke dag!! Vooral Fred Krijgsman, Joop Kruithof Kremer, Amanda Kruithof Kremer en Angela Krijgsman!

– Delphin Kruithof Kremer

IRONMAN Maastricht-Limburg was in 2015 van heel dichtbij meebeleven, was als ‘chef-landgang’ merken dat die landgang er wel erg armoedig bij lag voor zo’n groot evenement, was auto’s het fiets parcours op zien rijden en was voetgangers en fietsers dwars over het loop parcours zien gaan terwijl deelnemers aan hun eerste ronde begonnen……hoe anders was het in 2016!

Want dat van dichtbij meebeleven, deed toch het gevoel kriebelen om mee te doen…..na lang twijfelen, schreef ik in voor mijn achtste hele triathlon, mijn tweede Ironman.

Fiets parcours en loop parcours werden anders dan vorig jaar, vooral het fietsen werd een heel ander rondje.

Zo’n geweldige voorbereiding als in 2013 op IRONMAN Wales, met vooral veel (klim) fiets km’s, werd het niet…..maar, het nieuwe rondje fietsen hebben we twee keer verkend. Een keer bij gevoelstemperatuur -4 in de stromende regen en de andere keer bij +30 onder een brandende zon……heerlijk! En wat een genot, die Hallembaye…..in een leuk fiets parcours.

Op die warme dag deden we na het verkennen van het fiets parcours het loop rondje van 10.5 km…..leuk rondje, maar met twee maal de Pietersberg op een pittig stukkie lopen. Zeker als het zo warm zou zijn op 31 juli.

IRONMAN 70.3 Luxembourg werd niet helemaal de voorbereiding die het zou moeten zijn, te veel en te wild water in de Moezel maakte daar een RunBikeRun van. Organiseren van de Grote Rotte Schoonmaakactie en de Rotte Swim Experience in de weken na Luxemburg leken voor het gevoel erg veel trainingstijd af te pikken. Maar, toch kwam het tot mooie lange fietstochtjes en duurloopjes…..en door snelle 1/8 triathlons in Oud Gastel en (twee maal) in Rotterdam groeide het vertrouwen dat de vorm wel goed zat.

Maar, hoe zat het met die landgang? Dat zat goed, ze hebben ons gehoord vorig jaar…..er waren nu twee stevige ramps geplaatst.

En mijn vorm? Ook goed…..zwemmend en fietsend boven verwachting goed zelfs. Met 1:05:08 zwom ik mijn snelste zwemtijd tot nu toe in een hele triathlon…..en na vertrek uit T1 voelde ik dat ik nu wel de fietsbenen had die ik in Rotterdam Triathlon thuis had gelaten. Uitgebreide stops bij de laatste twee verzorgingsposten voor een bidon cola en een praatje met de vrijwilligers hielpen me goed herstellen toen het toch ff wat moeilijker ging, (vooral) door de wisselende omstandigheden (regen, wind, regen, wind, zon regen en wind).
Ik dacht niet dat ik zo redelijk fris van de fiets af zou stappen als uiteindelijk gebeurde….het duurde ff tot ik in een tempo liep dat ik vol dacht te kunnen houden over de hele afstand, maar in de eerste drie rondjes lukte dat heel goed. De kramp die in de vierde ronde, op de Pietersberg, in mijn linkerbovenbeen schoot, kreeg ik er niet uitgelopen……maar, de foto’s zeggen genoeg, denk ik, ik ben zeer tevreden met mijn finish!

Het waren mooie dagen met pa, ma, Erik, Anneke, Willem, Corrie, alle TVS’ers, alle andere vrienden en bekenden!

Op de Hallembaye dacht ik het, tijdens het wandelen met die kramp wist ik het zeker…..nooit meer! Maar nu? Wie weet er een mooie volgende triathlon?

– Michel Siep