Transalpinerun, 4-10 september 2016

TRANSALPINE RUN 2016

1 wedstrijd, 2 lopers, 3 landen, 247 km, 15000 hoogtemeters omhoog en 15000 hm naar beneden.
Zomaar wat getallen die een samenvatting vormen van “zomaar” een verlofweek van 4 hardlopers

Op de sportkalenders van 600 mannen en vrouwen uit 35 verschillende landen stond week 36 met dik gedrukte letters. In die week was dit jaar de Transalpinerun. Een Trailrunwedstrijd die dit jaar de start had in Garmisch-Partenkirchen (Ger) en via Lermoos,Imst,Mandarfen,Solden,St Leonard im Passeier en Sarnthein uiteindelijk moest finishen in Brixen (ITA).
Aan de start stonden ook meerdere nederlandse teams waaronder 2 teams die gevormd werden door Chris en Brian en het andere Team bestaande uit Maurice samen met Kees

Met onderstaand verslagje probeer ik te laten zien dat wanneer je jezelf een doel voor ogen stelt en je het vertrouwen hebt in wat je kunt dat het menselijk lichaam tot veel meer in staat is als wat de meeste mensen denken.
Stel je maar eens voor dat iemand in de kroeg zegt tegen je; Doe je mee; over een paar weken dan lopen we een 10km.
Je hebt nog niet vaak gelopen maar toch zeg je “ja” omdat je het een uitdaging vind. Je volbrengt dit. Enkele weken later krijg je weer een vraag; loop je een halve marathon mee. Je denkt pfff dat is ruim 2x zo ver als wat ik ooit gelopen hebt. (die 10km was immers je verste afstand). Toch zegt een stemmetje in je hoofd ja en ook dit volbreng je, wel met moeite maar toch.
Deze dingen gaan je aan het denken zetten, waar houdt het dan op, een halve marathon wordt een marathon enz enz.

Brian en Ik zijn beiden instructeur bij defensie. Beiden gedreven tot op het bot om te zorgen dat de cursisten op een zo hoog mogelijk niveau instromen bij defensie. Als je mensen wilt opleiden moet je zelf ook trainen. Nadat wij dus ons opleidingsprogramma gedraaid hebben in binnen en buitenland proberen we de vrije uurtjes te benutten om te trainen, niet alleen technisch maar ook zeker fysiek. Nadat de cursisten hun bivak hebben opgezet in het oostenrijkse landschap trekken wij gauw de loopschoenen en het loopvestje aan, klappen onze stokken uit en gaat de hoofdlamp aan en maken we onze trainingsmeters zowel zomers als ’s winters.
Tijdens deze trainingen kwam het idee om samen mee te lopen met de transalp van dit jaar.
Gekeken op het programma en de stoute schoenen aan gedaan en ons ingeschreven.

Toen kon de voorbereiding beginnen want zoals iedereen weet is dat toch het halve werk en we wilden niet voor verrassingen komen te staan. Materiaal werd bekeken en vergeleken, you-tube filmpjes werden uitvoerig bestudeerd en trainingsschema’s werden gedownload en niks werd aan het toeval overgelaten.
Door onze gedrevenheid en ons enthousiasme werd ook Maurice aangestoken met het transalp virus en die hoefde niet lang te zoeken want het was al snel een vriend van hem die maar wat graag mee wilde lopen.
De weken gingen voorbij, er werd getraind waar dat ging, kilometers maken in Nederland, hoogtemeters in Oostenrijk en Spanje en er werd een heuse roadtrip gemaakt in de vakantieperiode om maar met vertrouwen aan die start te staan.

Eindelijk was het zover op vrijdag 2 september was de afreis richting Garmisch-Partenkirchen. Verlof was ingediend, tassen waren gepakt, hotels geboekt en de schoenen ingelopen.
Op zaterdag de startnummers halen, de tassen werden gepakt (deze werden door de organisatie van hotel naar hotel gebracht) en de lichamen werden volgestopt met de nodige koolhydraten.
’s Avonds nog even de weersvoorspelling gecheckt en die zag en voor de komende 7 dagen prima uit. Relatief warm (maar we zouden de hoogte in gaan dus daar ging nog wat af) en op maandag en dinsdag een regenbui.
Het totaal aantal kilometers was verdeeld in 7 etappes. Om 08:00 stond het startschot gepland, de spanning steeg. Vragen gingen door onze hoofden ‘heb ik wel genoeg getraind” ‘ heb ik genoeg eten mee’ ‘een marathon is het langste wat ik ooit gelopen heb en nu moet ik er bijna 7 achter elkaar’
De seconden tikken weg, de muziek gaat aan, door de speakers klinkt de melodie van ACDC en de zanger begint te zingen. We horen het allemaal

I’m on the highway to hell
Highway to hell

De deelnemers beginnen mee te klappen, Ik luister, ‘ja’ denk ik, zanger Brian Johnson heeft gelijk:

No stop Signs, Speed Limit
Nobody’s gonna slow me down
Like a Wheel gonna spin it
Nobody;s gonna mess me around

We gaan ervoor, het enige wat nu nog telt is die finish lijn in Brixen. Wij gaan daar alle 4 komen. Als is het kruipend maar aan de eindstreep gaan we komen.
De eerste dagen lopen we de kilometers vrij makkelijk weg. Waar mogelijk rennen we omhoog en naar beneden en op de steile stukken gaan we in een gestaagde tred naar boven. Onze ervaring uit de bergen gebruiken we op de technische afdalingen en we houden elkaar scherp als het aankomt op het eten en drinken tijdens de race.
Elke ochtend bij de start schreeuwt zanger Brian Johnson ons weer moed in en we hebben zelfs tijd om te genieten van de mooie vergezichten en de ongelooflijke indrukken die je krijgt als je zo door de alpen loopt.

Eigenlijk zitten beide teams na 2 dagen al in een lekker ritme, s’ochtends opstaan, goed ontbijten, loopkleding aan, spullen worden gecontroleerd (je loopt verplicht met veiligheidsuitrusting bestaande uit water,goretex kleding en een verbandpakketje) startvakken worden opgezocht, succes word gewenst en de kilometers worden verteerd.

De welbekende motiverende woorden “ Het wordt vanzelf zaterdag” worden naarmate de week vordert iets vaker uitgesproken maar ze klopten ook 100% want het werd inderdaad ook deze week vanzelf zaterdag en stonden we aan de start van de laatste 36 kilometer, 2000 hoogtemeters met als toetje een afdaling van 5km met “maar”liefst 1000 hm naar beneden.
Helaas kwam Kees niet helemaal fit de nacht uit en moest hij voor de start al wat extra meters maken naar de Wc. Maar wederom denkend aan de woorden van Brian Johnson en de motivatie dat dit toch echt de laatste etappe was kwamen beide teams in de loop van de middag al rennend over de finish in Brixen. De laatste meters waren het niet meer de woorden van ACDC maar gelukkig de felicitaties uit de monden van onze supporters die waren afgereisd om ons te zien finishen die ons een gelukkig gevoel gaven.

Uiteindelijk zijn beide teams gefinisht, beide met hun eigen prestaties, beide met hun mooie en minder mooie momenten maar alle 4 met hetzelfde gevoel’’

“Je lichaam kan veel meer als je denkt”

Als je ons van te voren had gevraagd “ga je mee 7x 37,5 km lopen dan hadden we je voor niet wijs uitgemaakt, maar nu we weten dat dit kan…….. wat word de volgende uitdaging??????

– Christian Monna