Marcel in Almere 2007 

“Waar een wil is, is een weg” en “kan niet bestaat niet”

  Dit verslag is een vervolg op het verslag “He is back” Spijkenisse 2006. Hierin had ik mijn 2 jaar blessureleed t/m de succesvolle comeback in Spijkenisse uit de doeken gedaan. Toen ik vorig jaar mijn hoop uitspraak om de 25^e Almere triathlon te willen doen spraken vroegen vrienden en collega’s zich hardop af of dat geen “wishful thinking” was of men dacht dat. Ondertussen is de 25^e Almere achter de rug en voor mij het grootste succes in mijn sportcarrière geworden. Ik wil jullie in dit verslag meenemen in de uitkomst van het bezoek bij dr. Heyboer, mijn voorbereiding, de wedstrijd zelf en de day after.

Uitslag van consult bij Dr Heyboer.

Zoals in mijn vorige verslag te lezen was ben ik na de Spijkenisse triathlon naar Dr Heyboer gegaan om van hem een advies te krijgen over de slijtage van mijn heupen. Na het bekijken van de röntgenfoto’s was zijn diagnose voor mijn leeftijd ernstige slijtage en vervorming van de femur (kop van de heup). Na een zeer uitvoering onderzoek was het klinisch beeld minder ernstig dan de röntgenfoto doet vermoeden. Omdat niet is vast te stellen in hoeveel tijd deze slijtage is ontstaan hebben we afgesproken dat we deze foto’s zien als nulmeting en ik over 2 jaar terug kom om de verdere ontwikkeling vast te stellen. Ondertussen stond hij er niet afwijzend tegenover als ik het duurwerk weer op zou gaan pakken en indien ik geen problemen zou ondervinden weer zou gaan trainen voor een hele triathlon. Sterker nog hij verwacht bij mijn volgende bezoek een verslag van mijn finish op Hawaii. Belangrijk was wel dat ik na een zware training of wedstrijd mijn gewrichten voldoende rust moet geven. Hij adviseerde mij ook regelmatig mijn rug los te laten maken door een fysiotherapeut of een chiropracter. Ik onderhoud mijn rug nu door eens in de 3 maanden naar de chiropracter te gaan. Ik hield er rekening mee dat ik na het consult van een uur naar huis zou gaan met de mededeling dat ik nooit meer mocht hardlopen. In dat opzicht is het als sportman een gewenste uitkomst. Ik kan namelijk nog 2 jaar hardlopen maar als je zwart op wit ziet dat het wel een ernstige afwijking is vraag je jezelf wel eens af of het wel verstandig is.

Voorbereiding naar Almere

Vanaf oktober weer regelmatig op de looptrainingen bij Joop verschenen en in de winter weer regelmatig bij loopwedstrijden aan de start gestaan. In het traditionele Egmond weekend heb ik aan de bar (ja waar anders) met Arie gesproken over mijn blessures en de hoop Almere toch nog een keer te willen doen. We bleken over het algemeen dezelfde ideeën over trainingsopbouw te hebben. We waren ervan overtuigd dat we met de kennis die we beide hebben elkaar konden versterken en hebben afgesproken dat we zouden kijken tot hoever ik zou kunnen komen als ik zou gaan trainen op zijn schema’s. Het doel toentertijd was nog één keer te finishen in Almere. Eind februari hebben we aan dat gesprek een vervolg gegeven en samen vastgesteld wat de meest ideale weg naar Almere zou zijn. Vanaf maart zijn we vanwege mijn beperkte trainingarbeid tot dan (+/- 3-4 uur per week) heel rustig begonnen. De halve van Kruiningen en Stein hadden we als testwedstrijden geprikt. In Kruiningen was het noodweer en ben ik met neus op de feiten gedrukt dat triathlon toch wel een erg zware sport is. In 2 jaar blessureleed vergeet je dat soort dingen blijkbaar. Daarna heel gericht naar Stein toegewerkt en dat ging zo goed dat we de doelstelling van Stein van testwedstrijd verandert hebben in een doel. In deze wedstrijd bleek dat ik het nog steeds in mij had om een lange afstand met een goed resultaat (40^e overal) te volbrengen en nog veel belangrijker was dat het oude lichaam niet ging protesteren. Het enige smetje op mijn voorbereiding naar Almere was dat ik na Stein een verkoudheid opliep die gevolgd werd door een kaakholteontsteking. Dit is misschien wel de periode waarin ik door het missen van 2 wedstrijden mijn kansen op het regelmatigheidklassement verspild heb. Jammer want ik had de Piet Jeursen (oud collega die mij bij PTT ingewerkt heeft) willen winnen maar ik had maar één echt doel en dat is Almere. Na deze tegenslag brak vanaf half juli de echte voorbereidingsperiode aan. In deze periode bleek steeds meer dat mijn lichaam het nog steeds aan kon zwaar belast te worden. De 1^e week van augustus heb ik mijn trainingskamp opgeslagen in Epen (Limburg). Deze week zou mijn topweek worden met een trainingsarbeid van 21 uur en als afsluiting van die week de halve triathlon van Eupen waardoor het aantal sporturen van die week op 26 kwam. 

Op 12 augustus zijn we met een aantal TVS’ers naar Almere gegaan om 2 ronden te fietsen en 1 ronde te lopen. Deze dag gaf voor mij de bevestiging dat het op alle gebied, conditioneel, fysiek en mentaal wel goed zat. Voor mij kon Almere niet snel genoeg komen. Jullie zullen begrijpen dat het doel van alleen finishen al lang van de baan was. Ik was super ambitieus geworden en ging zelfs van alle H40 deelnemers de resultaten bekijken om mijn kansen in te schatten (wel handig hoor de functie vertikaal zoeken in Excel). Uit deze analyse bleek dat ik o.b.v. recente resultaten wel een kans moest hebben om bij de 1^e 5 te eindigen en misschien wel op het podium. Rene Poppe is regerend Europees kampioen en Menno Iedema had ik voor mij ook als onhaalbaar ingeschat maar daar achter zouden +/- 6 atleten kunnen strijden voor de laatste podium plaats. Ik vond de laatste 2 weken erg lang duren want ik had er zo’n ontzettend veel zin in.

De Almeregangers van TVS’90 2007: vlnr Peter Ziekman, Marcel van Deursen, Patrick van de kerkhof en Michel Siep. Erik Bal kon helaas niet bij de fotosessie aanwezig zijn.

D-DAY: 25 augustus

Uiteindelijk werd het dan toch vrijdag 24 augustus. Deze dag moeten alle fiets en loopspullen ingeleverd worden en was er de triathlon “de tiende voor oud gediende”. Naast mijn begeleider Arie deden daar nog een groot aantal oud triathlon coryfeeën als Rob Barel, Frank Heldoorn, Jan van de Marel en vele anderen aan mee. Was mooi om te zien hoeveel plezier de atleten en Arie in het bijzonder beleefde aan deze korte wedstrijd. Nadat we bij de chinees gegeten hebben zijn we op weg gegaan naar het hotel om alle wedstrijd voorbereidingen te treffen. Ondanks dat de spanning er nu wel op kwam heb ik tot 4:15 (wekker stond op 4:45) verbassend goed geslapen. Na ontbeten te hebben zijn we om 6:15 naar Almere haven gegaan. Na de gebruikelijke activiteiten, bandjes oppompen, bidons plaatsen, voeding plaatsen gingen we achter de doedelzakblazers op weg naar het surfstrand. De spanning begon behoorlijk toe te nemen en ik zou blij zijn als het zwemmen achter de rug is en de wedstrijd voor mij echt kon beginnen. Ik had zoals altijd een wedstrijdplan opgezet en prentte mij continu in dat ik, in tegenstelling tot voorgaande triathlons, wat er ook gebeurde er niet vanaf mocht wijken. De belangrijkste zaken van dit plan waren:

1. Ontspannen te zwemmen en uit de drukte te blijven met als doel fris op de fiets te stappen;
2. Gedisciplineerd aan mijn voedingsplan houden;
3. Gedisciplineerd aan de geplande hartslagzone houden.

Na het kanonschot van de tank begon voor mij de dag waarvan ik afgelopen jaren dacht hem nooit meer mee te maken. De 1^e 500 meter was zoals gebruikelijk een gevecht maar daarna heb ik redelijk ontspannen gezwommen en kwam na 1:03 (plan: 1:05) als 62^e uit het water.

In het park fermee zag ik dat ik voor 2 belangrijke concurrenten voor de 3^e plaats in het NK lag. In de wetenschap dat ik een betere fietser ben begon ik met veel zelfvertrouwen aan het fietsen. De 1^e 2 ronde heb ik alleen gereden en haalde alleen maar atleten in. Tot mijn eigen verbazing zat ik na 1 ronde van 60 km op een gemiddelde snelheid van 38,2 km/uur. 

Ingang 2^e ronde op de Gooimeerdijk.

Ondanks dat ik de 2^e ronde wat gas terug genomen heb bleef ik tot begin 3^e ronde atleten inhalen. Ik kwam toen bij een groep die het duidelijk goed met elkaar konden vinden. Tot 2 keer toe geprobeerd weg te rijden maar dat lukte niet. Samen met Merijn Schuurman en Jaq van Leeuwen baalden wij verschrikkelijk van het stayeren van een aantal atleten. Het absolute dieptepunt vonden wij dat een jurylid terwijl er 2 atleten volledig in het wiel van elkaar reden alleen maar een waarschuwing uitdeelde dat er meer afstand gehouden moest worden. Er zat niets anders op dan op gepaste afstand mee te rijden en met de opgebouwde adrenaline een goede marathon te lopen. Op een meter of 7 van mijn voorganger had ik nog zoveel voordeel, dat mijn hartslag in de 3^e ronde +/- 8 slagen zakte.

Doordat we eind van de 3^e ronde zowel Menno Iedema, die 11 minuten sneller had gezwommen, als Rene Poppe, (6 minuten sneller gezwommen)  inhaalde kwamen we als de nr’s 1,2 en 3 aan in het Parc Fermee. Door een 26^e fietstijd was ik ondertussen opgerukt naar de 39^e positie overal en 3^e in de H40 categorie. Ik had een tragere wissel dan Rene en Menno waardoor zij het stadion al uitliepen terwijl ik erin liep maar het was wel het vooraf gewenste scenario, namelijk als 3^e gaan lopen en consolideren. Toen ik ze beiden erg hard zag beginnen met lopen begon ik gelijk al wat meer hoop te krijgen op meer. Doordat ik vastbesloten aan mijn eigen wedstrijdplan hield ging het lopen wonderbaarlijk goed. Ed Erkelens bleef maar vragen wat mijn hartslag was want hij vond mijn snelheid blijkbaar onverstandig hard. Mijn hartslag bleef als een Zwitsers uurwerk continu 154. Dit was zelfs lager dan mijn geplande zone van 155-160 maar ik durfde niet harder want hoe hoger de snelheid hoe meer schokbelasting en dus spierschade en klappen op je gewrichten en dat laatste is juist mijn zwakke punt. Eind van de 1^e ronde haalde ik tot mijn eigen verbazing Menno in waardoor ik als 2^e H40 het stadion in liep. Daar hoorde ik van speaker Ruud de Haan dat er een spannende strijd gaande was in de H 40 categorie want de nr’s 1,2 en 3 zaten binnen een paar honderd meter van elkaar. Toen ik op de loopbrug net buiten het stadion ook Rene inhaalde kwam ik in een roes.

            De beslissing in het NK H40. Ik heb Rene net ingehaald en Menno is ook op de achtergrond te zien.

 Als ik ooit een keer Nederlands kampioen kon worden was het nu wel. De 2^e ronde nog heel goed gelopen maar een beetje tegenvaller kreeg ik toen ik zag dat ik in 14 km maar 2 minuten bij Menno weg was gelopen. Hij had zich duidelijk hersteld en een goed tempo gevonden maar ik was wel 1 concurrent kwijt want Rene was in de 2^e ronde uitgestapt. Ondertussen kreeg ik ook last van mijn peesplaten van mijn bovenbenen. Elke stap voelde ik maar ik moest het minimaal nog een km of 8 tempo volhouden om de 2 minuten te behouden of uit te breiden. Na 36 km voelden mijn benen zo zwaar aan dat ik coach Arie vroeg om te klokken hoeveel mijn voorsprong was. Vlak voor de 38 km hoorde ik dat het 5 minuten was en de kreet die ik toen slaakte moeten ze 4 km verder in het stadion gehoord hebben. Gelijk heb ik mijn tempo drastisch naar beneden bijgesteld. Nog 2 km’ers had ik het erg zwaar maar toen ik op de dijk weer bij de uitzinnige supportersgare kwam voelde ik totaal geen pijn meer en was het een zegetocht naar de finish. De binnenkomst in het stadion was er één om nooit meer te vergeten. Na de bloemen van Ria aangepakt te hebben mijn beide nichtjes Kim en Sam aan de hand genomen om samen met hen mijn mooiste sportmoment van mijn leven mee te maken.

                        Samen met Kim en Sam mijn mooiste moment uit mijn triathlon carriere

Nederlands kampioen in een onwaarschijnlijke tijd van 9:21. De emoties liet ik even na de finish de vrije loop maar moest mij weer snel herpakken want voor ik het wist stond Tv Flevoland met een microfoon en camera voor mij. Even later werd ik door Ruud de Haan voor het stadion geïnterviewd. Ik weet hierdoor gelijk wat een topsporter meemaakt na een wedstrijd.

                                   Interview voor Tv Flevoland

Ik wist dat ik een zeer goede voorbereiding achter de rug had en een tijd tussen de 9:30 en 9:40 niet onmogelijk was maar deze tijd en Nederlands kampioen worden had ik nooit durven dromen.

Omdat ik 2^e in het open NK werd, er zat een Duitser 2 minuten voor mij, en 1^e in het NK werd ik om 21:00 2 keer gehuldigd. Het is nu woensdag, 4 dagen na de wedstrijd, en weer staat het kippenvel op mijn armen.

Het podium Nederlands kampioenschap H40. vlnr Menno Idema, Marcel van Deursen en Dennis Geerlings

The day after:

De ervaring leert dat je na een triathlon meestal een erg slechte nacht maakt maar nu ben ik wel een aantal keren wakker geweest maar heb een zeer goede nachtrust gehad. Zondag ben ik erg veel gebeld, gemaild en gesms’t. Het waren allemaal reacties met dezelfde strekking. Iedereen gunde mij, na mijn vervelende blessureperiode van 2 jaar, dit fantastische moment en prees mij vanwege het nooit willen opgeven van deze mooie sport.

Ik hoorde van velen dat ik hen een mooie dag bezorgt heb en hun eigen ellende even vergaten (Wim Boon) maar jullie weten niet half hoe mooie dag jullie mij bezorgd hebben. Wat een waanzinnig publiek was het, en niet alleen mijn vrienden en vriendinnen, leden van TVR en TVS maar ook voor mij volledig onbekenden waren enthousiast. Dit zal waarschijnlijk wel te maken gehad hebben met de blessure verhalen die de beide speakers Ruud de Haan en Wim van de Broek over mij wisten te vertellen en dat het voor hen net als voor mijzelf een complete verrassing was dat ik meestreed voor het Nederlands kampioenschap.

Op maandag heb ik op de club getrakteerd en dat was ook in één woord weer fantastisch. Er was een grote opkomst om de Almere finishers te feliciteren. Terwijl ik bovenstaand verhaal deed voor de groep zag ik mijn ooghoek dat er een aantal lopers in de gang stonden. Ik dacht dat het de brugrunners, die ook gebruik maken van het clubgebouw van Delta, waren maar ik was zeer verheugd dat de hardloopgroep van de sportschool (M-point runners) hun training via ons clubgebouw gedaan hebben speciaal om mij te feliciteren.

Ook de andere TVS finishers hebben het fantastisch gedaan. Michel met een PR  met maar liefst 1 uur en 40 minuten, Erik die zonder een goede voorbereiding het wel weer geflikt heeft,  Patrick ondanks de penicilline kuur in de week voor Almere ook weer gefinisht is en last but not least onze debutant Peter Ziekman die netjes binnen de 12 uur is gebleven.

Ik heb mij afgelopen dagen al een paar keer geknepen omdat ik het nog steeds niet geloof maar als ik dan weer naar de medaille, beeldje en foto’s kijk, weet ik dat het een feit is:

Dutch Champion Long Distance H40

Het is natuurlijk zo dat ik het nooit alleen kan. Mijn bijzondere dank gaat uit naar 3 personen. Frank Heldoorn omdat ik in de tijd dat ik op zijn schema’s trainde maar ook in de periode daarna veel over fysiologie en voeding geleerd heb. Arie Pellekooren omdat hij samen met mij een uitstekend programma heeft samengesteld dat rekening hield met mijn fysieke gesteldheid. De 3^e is natuurlijk mijn schatje Nancy.

Samen janken na de finish

Een hele triathlon kan je alleen doen als het thuisfront er volledig achter staat en dat stond ze. Sterker nog als ik wel eens een zwak moment had (ja, ik heb die ook regelmatig) en niet wilde gaan trainen gaf zij mij een schop om dat wel te gaan doen. Aan de andere kant trok ze ook tijdig aan de rem als ik weer teveel wilde gaan doen. Daarnaast is het natuurlijk een weldaad voor mijn spieren als ze mij na een training een sportmassage gaf.

Het mooie shirt dat Nance heeft laten drukken en ik na afloop kreeg.

Op 8 september als Nederlands kampioen de Triathlon van Spijkenisse doen en daarna lekker 3 weken op vakantie. Plannen voor volgend jaar maken we daarna wel weer.

Marcel van Deursen