Hel van Kasterlee 2011

Verstand versus gevoel.

Enkele maanden geleden hoorde ik van peter ziekman zijn ervaringen van de hel van kasterlee en op dat moment dacht ik ‘dat wil ik ook beleven’.

Volgens de organisatie is de hel van kasterlee

meer dan zo maar een duathlon, het is meer dan een heel zware lange afstandsduathlon, ... . Het is zonder meer de allerzwaarste duathlon ter wereld. Atleten die de moed hebben om zich in te schrijven voor deze uitzonderlijke beproeving, zullen op 3 niveaus strijd moeten leveren:

Strijd met zichzelf

Op fysiek vlak is de race een ware uitputtingsslag van 8 tot 12 uur lang in winterse weersomstandigheden. Zonder een fenomenaal uithoudingsvermogen red je het niet. Maar vooral de mentale weerbaarheid zal op de proef gesteld worden. De afsluitende loopproef van 30 km vergt een ijzeren wil en een granieten karakter. Kortom, elke finisher zal onderweg enkele malen zijn of haar grenzen moeten verleggen. Only the very very strong will survive.

Strijd met de natuur

Zowel het loopparcours als het MTB-traject zijn juweeltjes op het vlak van natuurpracht. De wedstrijd doet de allermooiste natuurgebieden van de Kempen aan. Maar het ‘genieten van’ de natuur verandert gaandeweg in ‘strijden tegen’ de natuur. De natuur wordt na enkele uren wedstrijd een extra tegenstander. In december kan het sneeuwen en vriezen. Het kan de ganse dag regenen (zie 2002) zodat de atleten constant door de modder moeten ploeteren.

Strijd met andere deelnemers

De Winterduathlon Kasterlee is een officiele wedstrijd erkend door de VTDL, met scheidsrechters, tijdsopname, reglementen, etc. Voor een aantal deelnemers is het competitieve aspect en de plaats in de uitslag zeer belangrijk. Velen zullen beter willen doen dan het jaar voordien. Maar elke atleet die de finish haalt, zullen we als een winnaar onthalen.

Atleten die de “hel van Kasterlee” overleven, kunnen zich met recht en rede ‘duathleet’ noemen. To be “een watje” or not to be “een watje”, that’s the question.

De afstanden zijn 15-105-30. De afgelopen weken heb ik naar 18 december toe getraind. Dit betekende veel kilometers maken op zowel de loopschoen als de mountainbike. De verschillende wedstrijden gebruikt om langzaam in vorm te komen en genoeg vertrouwen te krijgen . zoals te lezen in mijn andere verslagen ging dat goed tot zeer goed. Natuurlijk vallen de meeste run-bike-runs in het niet bij de “hel” omdat de afstanden vele malen korter zijn. Mede door mijn werk verliepen de laaste 2 weken niet zoals ik het gepland had. 2 weken geleden kwam er opeens een militaire oefening tussendoor waarbij ik een complete week geen schoen of fiets had aangeraakt en afgelopen donderdag ben ik teruggekomen uit oostenrijk waar ik (als skiinstructeur) een weekje aan het werk was. Het grote voordeel hieraan was dat ik wel een week lang op 2500meter (stubaital, oostenrijk) heb gezeten en hierdoor stiekem aan hoogtestage deed. Alleen is het skieen een behoorlijke aanslag op je bovenbeentjes.

Wel moest ik denken aan een uitspraak van marcel. Dat als je denkt dat je te weinig hebt getraind en het vertrouwen iets minder is dat je dan je beste wedstrijd zal hebben.

Zaterdagmorgen al mijn spullen bij elkaar gezocht, de fiets in de auto en smiddags afgereisd richting kasterlee. Op aangeven van peter had ik een bed en breakfast gereserveerd waar hij het jaar ervoor ook geslapen had. Aangekomen op de locatie, een heel gezellig en knus huisje zijn we eerst even wat gaan eten bij de plaatselijke fritterie. Gelijk de startlocatie alvast verkend zodat we sóchtends niet voor verrassingen zouden komen te staan. Daarna hebben we (mijn vader was mee als begeleider) lekker bij de openhaard gezeten met een heerlijk belgisch biertje (ik kreeg er maar 1 van de vrouw deshuiszes aangezien ik de volgende dag moest presteren).

S’ochtends vroeg om 0545 ging de wekker zodat we om 0600 aan het ontbijt konden zitten. De eigenaresse had een heerlijk bord spaghetti gemaakt dus aan de voorbereiding lag het absoluut niet.

Aangekomen bij de start mijn nummer gehaald en mijn fiets in de wisselzonde gezet. Er waren 2 locaties zodat je binnen droog je eigen om kon kleden van het lopen naar fietsen en vice versa en buiten stond je fiets . toen we vanochtend wakker werden regende het nog enige tijd maar nu was het gelukkig al weer een tijdje droog. Al mijn spullen stonden klaar en ik was gereed om aan het avontuur te beginnen. Om 0800 klonk het startschot en vertrokken er 250 mannen (waaronder 5 nederlanders) en 10 vrouwen (waaronder 1 nederlandse) voor hun “hel”. Het begon al langzaam licht te worden en ik vertrok met een goed gevoel. Maar mijn grootste leermoment van de afgelopen wedstrijden en tips van mede triathleten is dat je met zo’n lange duurwedstrijd niet je gevoel moet volgen maar je verstand. Dit betekende dat ik een mooi groepje opzocht om in een voor mij goed uitgehouden tempo de eerste 15km te lopen. Tijdens het lopen trokken dreigende wolken over het Belgische land en rond de 7km kregen we de eerste regen/sneeuw bui. Gelukkig komt er na regen zonneschijn en piekte de zon af en toe achter de wolken vandaan.

Aangekomen in de wisselzone de tijd genomen om mijn kleding aan te passen aan de 105km die me te wachten stond. Overschoenen aan, lange handschoenen en extra eten en drinken. De eerste ronde ook weer met verstand gereden, eerst maar eens aan gekeken hoe zwaar het rondje zou zijn. Het bleek echt super zwaar te zijn, 80% van het rondje ging over modderige zandpaden met grote diepe plassen erin. In het rondje zaten 2 stukken van ongeveer 400meter waarbij we een maisveld over moesten steken. Dit was fietsend absoluut niet te doen dus dat werd lopen met de fiets waarbij ik tot ver boven mijn enkels wegzakte in de modder.

Ook zaten er enkele technische stukken in waarbij stuurvaardigheid een must was. Na de eerste ronden kwam je aan bij de wisselzone waar je door een tent kon rijden die fungeerde als bevoorrading. De eerste 2 ronden gingen prima maar in het 3^e rondje ging het gevoel het winnen vanhet verstand alleen niet in positieve zin. Ik voelde een lichte honger opkomen en merkte dat ik me minder kon concentreren en hierdoor iets minder stuurvast was, ik was niet de enige die niet meer zo stuurvast was want voor mij belandde een deelneemster die ik een ronde inhaalde kopje onder in de sloot, met haar bril scheef op haar gezicht en een doorweekt pak heb ik haar eruit gevist. Ze kon haar weg vervolgen. Ik heb toen het tempo iets vertraagd en bij doorkomst van de bevoorrading ff de tijd gepakt om te genieten van een colaatje, een reepje en al wat er nog meer lag. Daarna begonnen aan de 4^e ronde. Tijdens dit rondje reed ik door een kuil en hoorde ik een hard kraakgeluid onder mijn zadel. Enkele kilometers later voelde ik dat mijn zadel loszat. Gelukkig was het niet ver meer naar de bevoorrading. Mijn gevoel was weer stukken beter, aangekomen bij de bevoorrading maakte ik van de nood een deugd en liet de speaker mijn begeleider even oproepen om naar de bevoorradingsplaats te komen. Hierdoor kon ik de inwendige mens weer optoppen en kon hij tegelijkertijd mijn zadel weer vastzetten.

Toen de laatse ronde in, wederom weer een hoop modder en plassen trotserend bereidde ik me al langzaam voor op de laatste 30km. Gerekend naar tijd kon ik de wedstrijd net over de 9uur voldoen. Mijn benen voelde nog redelijk, helaas sloeg 10km voor het einde van de 5^e ronde het noodlot toe. Mijn zadel brak af en ik moest in de modder op zoek naar de onderdelen. Aangezien ik niet alles terug kon vinden zat er niks anders op dan staand door te rijden. Voor degene die wel eens spinnen die weten dan als geen ander dat dit een aanslag zal zijn op je benen. Ik werd door veel rijders ingehaald die we wel allemaal probeerde op te peppen om door te rijden. Mede door mijn werk weet ik niet wat opgegeven is dus ben ik rustig aan doorgereden. Aangekomen met mijn zadel in mijn hand bij de wissel kreeg ik een daverend applaus van het publiek.

Toen wisselen naar de loopschoenen en begonnen aan de laatste martelgang. Het gevoel was intussen een stuk minder geworden en ook mijn verstand zei me dat ik nu alleen nog maar moest gaan voor het halen van de finish en dat de tijd absoluut niet meer belangrijk was. Heel rustig begonnen met lopen, de zon zakte al langzaam weg en een lang lint van fietslampjes werd zichtbaar (de meeste lopers hadden een fietsende begeleider mee die de weg verlichte). Na 10km kwam mijn goede gevoel weer een beetje terug en kon ik langzaam iets versnellen, maar na de doorkomst en in het laatste rondje werd het ook een mentale kwestie. De kilometer bordjes die elkaar maar niet snel genoeg te lijken opvolgen. De duisternis waardoor plassen en kuilen niet meer te zien zijn en het missen van een begeleider op een fiets om aanspraak te hebben. Ook mijn maag begon een beetje raar te doen door het gebrek aan vast voedsel. Op het 21km punt was een bevoorrading en daar heb ik wederom ff de tijd genomen om te genieten van een colaatje en te proberen om mijn gevoel weer terug te krijgen. En gelukkig dit werkte. Het zien van het 23km bordje gaf me weer wat vleugels terug.

De finish was geweldig, er was een lang podium gemaakt met een rode loper zodat alle deelnemers als een koning binnen werden gehaald. Wat een geweldige ervaring.

Uiteindelijk was mijn eindtijd

99 Monna Christian 1:06:16 0:04:20 6:08:41 0:05:00 3:03:33 10:27:50

Door het defect aan mijn fiets heb ik veel tijd verloren, door het gebrek aan ervaring met zulke lange wedstrijden had ik het misschien anders ingedeeld maar 1 ding is zeker. Ik kan niet anders als tevreden zijn met mijn prestatie. De wedstrijd was goed georganiseerd en de sfeer was prima. Een mooie opsteker was dat de meeste deelnemers die ik gesproken en die al vaker hadden meegedaan vonden dat dit veruit de zwaarste editie was ivm de omstandigheden op het fietsparcours. Gelukkig waren de weergoden ons goed gezind en begon het pas weer te regenen toen we op weg terugwaren naar Nederland.

Helaas heb ik er nog een klein lichamelijk ongemak aan over gehouden aangezien er een korrel zand onder mijn bril was geglipt en deze mijn hoornvlies licht heeft beschadigd en ik nu een paar daagjes een beetje dubbel zie door 1 oog maar volgens de dokter zal dit vrij snel genezen.

Voor iedereen die nog aspiraties heeft, ik raad deze wedstrijd zeker aan.

christian